تســـــــنيم، چشمه‌ٔ بهشتی

نوشتن دیگر مدت‌هاست که جزئی از وجودم شده است؛ شاید این جزء، حالاحالاها باید راه برود تا به قوام برسد اما بودنش، نیاز وجودی‌ام است.
فکر کنم بیشتر آدم مکتوبی هستم تا شفاهی و در نوشته‌هایم بیشتر خود خودم هستم تا در حرف‌زدن. این شاید به‌خاطر قابلیت کات و دیلیت و پیست و نشخوار در نوشتن است که در گفتن نیست.
انتظارم هم از مخاطب، اخلاق‌مداری است؛ حتی اگر رعایت حق کپی‌رایت همین نوشته‌های هنوز بی‌قوام باشد.